Uzantaj blogoj

Fiŝo estas fiŝo

de Leo Lionni

Ie, apud la rando de arbaro, fokseno kaj ranido naĝas inter herboj de lageto. Ili estas nedisigeblaj amikoj.

Sed, iun matenon, jen la larva rano, kiu ekvidas du gambetojn elkreskitajn el si dum la nokto.

« Ho! Rigardu ! la ranido fiere diras. Rigardu, mi raniĝis ! »

« Neee! diras la fiŝeto. Kiel vi povus esti nun rano, kiam hieraŭ vespere vi estis ankoraŭ fiŝeto kiel mi. »

Ili longe pridiskutas tiun aferon, kaj finfine la ranido eldiras : "Ranoj estas ranoj, kaj fiŝoj estas fiŝoj; estas tiel, ne alie !"

Sekvontajn semajnojn, la vosto de la ranido pli kaj pli malgrandiĝas, dum du malgrandegaj antaŭaj membroj elkreskadas el si.

Fine, en iu bela tago, la ranido, kiu nun iĝis vera rano, elakviĝas grimpante bordodeklivon de la lageto.

Ankaŭ la fiŝeto jam plenkreskis, kaj li nun estas bela fiŝo. Li ofte sin demandas : kien foriris sia kvarpieda amiko?

Sed la tempo pasas, kaj ne revenas la rano.

Tamen, iun tagon... jen la rano, kiu estas gaje ploĝanta en la lageton.

" Kie do vi estis ?" demandas la fiŝo svingiĝante.

- Saltetante foje tien, foje ĉi tien, mi malkovris la mondon, respondas la rano, kaj vidis multajn eksterordinaraĵojn.

- Kiujn, ekzemple ? demandas la fiŝo.

- Birdojn ! respondas la rano kun stranga mieno, ja birdojn ! Kaj li lernigas plu al la fiŝo multajn aĵojn pri la viditaj birdoj : Ili havas flugilojn, du piedojn, kaj multkolorajn plumojn !

Dum la rakonto, la fiŝo imagas flugantajn birdojn, kiuj aspektas al fiŝego kun plumaro kaj du gambetoj.

- Kaj kion ankaŭ vi vidis ? li senpacience demandas.

- Bovinojn !" diras la rano. Amuzaj estas la bovinoj, ili havas kvar gambojn, du kornojn, manĝas herbon, kaj portas rozajn laktoplenajn sakojn ĉe la ventro. Mi vidis ankaŭ homojn ! plurakontas la rano, virojn, virinojn kaj geinfanojn !”

Kaj tiel seninterrompe daŭras la babilado ĝis la noktiĝo.

Sed la kapo de la fiŝo estas tiom plena de mirindaĵoj riĉaj je koloroj, ke endormiĝi ne eblas. Ho ! se nun li povus elsalti kiel sia kunulo, kaj siavice malkovri tiun ĉi mirindan mondon !

La tempo pasas... La rano jam estas foririnta, kaj la fiŝo denove restas sola, revante pri birdflugadoj, paŝtiĝantaj bovinoj, kaj strangaj staraj bestoj nomitaj homoj.

Iun tagon, li finfine decidiĝas : Okazu, kio okazos ! Ankaŭ li iru vidi ĉi ĉion mem.

Tiam, per impetega vostobato, li elsaltas el la akvo sur la lagbordon. Kuŝinte sur seka varmeta herbejo, la fiŝo tie restas sufokiĝanta, nekapabla moviĝi aŭ spiri.

"Helpon !" li mallaŭte ĝemas.

Feliĉe, la rano kiu ĉasas papiliojn en la ĉirkaŭo, ekvidas la kompatindulon, kaj, rapide, per ĉiuj siaj fortoj, repuŝas sian amikon en la lageton.

Ankoraŭ duonsvenante, la povra fiŝo mallonge flosas en neprofunda akvo. Sekve li reakiras la spiron, kaj lasas puran klaran akvon eniri kaj refreŝigi siajn brankojn. Li sentas sin denove malpeza kiel antaŭe, kaj nun sufiĉas malforta vostomovo por naĝi ĉiudirekten.

Akvaj herboj balanciĝas ĉe la sunsubiro. Ombroj kaj lumoj lude dancigas delikatajn kolorojn. Ĉi tiu mirinda mondo estas certe plej bela.

La fiŝo ekridetas al la rano, kiu estas rigardanta lin sidante sur akvolilifolio. "Vi estis prava, ĉu ? diris la fiŝo. Fiŝo estas fiŝo !"

Esperantigis Katrino

. Mi opinias la fabelon interesa. Ĝi ne montras - kiel opinias iuj – konformisman moralon, sed pli ĝuste adaptiĝon al tia, kia ni estas. Ĉiu el ni posedas siajn proprajn povojn kaj nepovadojn, tial ni ne povas fari ĉion, kion ni volus, sed ilin ni akceptu de ni mem kaj ankaŭ de aliaj.

. Ĉi tie la pronomo “li” estas neŭtra.

Ĉar mi ne havas Fejsbukon, mi provas ekhavi amikojn ekster la vera Fejsbuko, sed aplikante la samajn principojn.

Do ĉiutage mi iras sur la straton, kaj sciigas al pasantoj, kion mi manĝis, kiel mi min sentas, kion mi faris hieraŭ, kion mi estas faranta, kaj kion mi faros morgaŭ.

Mi montras al ili fotojn pri miaj edzo, infanoj, forpasinta hundo, kaj pri mi kuiranta, aŭ mia edzo puriganta sian aŭton.

Mi ankaŭ aŭskultas konversaciojn de homoj, kaj diras al ili : Mi ŝatas !

Kaj tio funkcias. Nuntempe mi havas jam kvar personojn, kiuj sekvas min : du policanoj, unu psikiatro kaj unu psikologo.

Esperantigis mi

Laktobovlo

Nasr Eddin estas invitita de riĉulo.

La manĝeto servita konsistas el bongusta kamelina lakto tre freŝa kun surpulvorigita cinamo. Plenplenan bovlon da lakto al si enverŝas la gastiganto, sed nur duonan al sia gasto.

Tiam Nasr Eddin ekmoviĝas, kvazaŭ serĉante ion ĉie ĉirkaŭ li.

“Kion vi volus, Nasr Eddin ? Kuleron, sukeron ?

- Ne, segilon. Mi ŝatus detranĉi la neutilan supron de mia bovlo.”

Spegulo

Iun matenon, elirante el sia domo, Nasr Eddin ekvidas pecojn da rompita spegulo surtere. Li levprenas fragmenton, kaj rigardas sin en ĝi. Tiam li vidas neplaĉan vizaĝon, dikiĝintajn trajtojn pro la aĝo, ruĝetan vizaĝkoloron, kaj longan nazon en formo de rostro, hereditan de la patro Abdullah Effendi.

En sia kolero, li forĵetas kiel eble plej malproksimen la pecon da spegulo :

« Estu ekster mia vido ! li kriis furioze. Nun mi komprenas, kial oni forĵetis vin ! »

Naskiĝdeziro

Kladidja estas baraktanta kontraŭ akuŝdoloroj. Kuraĝigata de najbarinoj, helpata de akuŝistino recitanta magiajn formulojn, ŝi strebas jam de pluraj horoj, sed la  akuŝlaboro ne progresas.

Finfine Nasr Eddin aŭdacas transpaŝi la jam-sciigitan malpermeson eniri, kaj metas inter la kruroj de sia edzino… keglon.

« Fiulo ! ekkrias la akuŝistino kolere. Ne estas bona momento por fanfaroni !

- Nenion vi scias ! li rebatas. Por ke ĝi eliru, necesas stimuli tiun infanon. Ne kredu, ke krioj kaj ĝemadoj povas allogi ĝin ! »

Ofendo kaj pravigoj

Nasr Eddin estas invitita de komercisto, kiu ŝatus fanfaroni en la urbo, ke li gastigis lin en sia hejmo. La Hodja* konsentis, ĉar la edzino de tiu komercisto estas taksita kiel belega virino kaj lertega kuiristino.

Je la fino de la bongustega manĝo, kiam estas la momento por purigi siajn manojn, la komercisto alparolas sian gaston.

« Ho, Nasr Eddin ! Vi, kiu posedas sciojn pri ĉio, diru al mi, ĉu laŭ vi pravigoj povas vundi pli ol ofendo. »

 Nasr Eddin ne respondas, sed li senaverte kaj abrupte manfrapas lian postaĵon.

« Dio ! diras eksaltante la gastiganto, ĉu vi freneziĝis !

- Mi pardonpetas, diras Nars Eddin ŝajnigante sin konfuzita, mi kredis, ke estis la postaĵo de via edzino. »

*Hodja : Instruisto de Korano, aŭ pli ĝenerale instruisto en Turkujo.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Nasr_Eddin_Hodja

Tradukis Katrino

Tio okazas en vilaĝo, kiu vivadis ĝis antaŭ nelonge dank’al turismo, sed pro ekonomia krizo, en ĝi nun turistoj ne plu ĉeestas.

Tial por vivteni, ĉiuj prunteprenas al ĉiuj.

Sed iun tagon, post pluraj malfacilaj neenspezigaj monatoj, vojaĝanto fine alvenas en la vilaĝon, kaj petas ĉambron en la hotelo, pagante ĝin per unu monbileto de 100 €.

La turisto estas ankoraŭ eniranta en sian ĉambron, kiam la hotelisto jam ekkuras al viandisto, por enmanigi al li la ĵus-ricevitan bileton, kies sumon li ŝuldas.

Tiam la buĉisto tuj kuras alporti tiun bankbileton al kamparano, kiu lin viandproviantis.

Tuje la amoristino rapidas iri en la hotelon de la komenco de la rakonto por pagi al la hotelisto ŝuldatan koston de la ĉambro jam uzita de ŝi pro sia laboro.

Sed, ĝuste kiam ŝi demetas la bileton de 100 € sur la tablon de la akceptejo, realvenas la turisto, kiu diras al la hotelisto, ke finfine la ĉambro ne plaĉas al li kaj ne plu volas ĝin. Monbileton sian li reprenas, kaj tuj eliras.

Estas tamen bona novaĵo : nenio estis elspezita, nek enspezita, nek perdita, kaj nun en la vilaĝo plu neniu havas ŝuldon.

Ĉu tio estus rimedo por solvi tutmondan ekonomian krizon?

Tradukis Katrino

Kaj dum ili manĝis, li prenis panon, kaj, beninte, dispecigis ĝin kaj donis al ili, kaj diris:Prenu; ĉi tio estas mia korpo. Kaj li prenis kalikon, kaj, doninte dankon, li donis al ili; kaj ĉiuj trinkis el ĝi. Kaj li diris al ili:Ĉi tio estas mia sango de la interligo, kiu estas elverŝata por multaj. Vere mi diras al vi:Mi ne plu trinkos el la frukto de la vinberarbo, ĝis tiu tago, kiam mi trinkos ĝin novan en la regno de Dio.

Kaj kantinte himnon, ili foriris al la monto Olivarba.

Ĉi tiun tagon, Jesuo manĝis la Sanktan Manĝon kun lia disĉiploj. Li lavis iliajn pedojn kaj li diris, "Ĉar mi donis al vi ekzemplon, por ke vi ankaŭ faru tion, kion mi faris al vi." Dum ili manĝis, li prenis panon, dispecigis ĝin, kaj donis al ili. Li diris, "Prenu; ĉi tio estas mia korpo." Li prenis kalikon kaj li diris, "Ĉi tio estas mia sango kiu estas elverŝata por multaj."
Ĉi tiun tagon, Judas Iskariota perfidis Jesuon. En la loko nomata Getsemaneo, Jesuo preĝis. Oni arestis kaj torturis lin. Petro malkonfesis, ke li konis lin. Ĉiuj la disĉiploj forlasis lin.

Terura tago.

Estas malnova indiana legendo, kiu rakontas, ke iam iu trovis aglan ovon, kaj ĝin demetis en neston de kortobirdo.

La aglido naskiĝis meze de kokidoj, kaj kun ili kune kreskis.

Dum sia tuta vivo, la aglo faradis tiel same, kiel ĉiu koko de kortobirdo normale faradas. Ĝi serĉis insektojn en la teron kaj alian nutraĵon. Ĝi ankaŭ klukis same kiel kortobirdo. Kaj kiam ĝi flugis, estis en plumnubo kaj apenaŭ kelkajn metrojn.

mmEnregistrerEnregistrerEnregistrer

Pasis jaroj, kaj la aglo multe maljuniĝis. Iutage, ĝi ekvidis mirindan birdon ŝvebantan sur la sennuba ĉielo. La birdo profitis de suprenaj aerfluoj, por alten flugi preskaŭ ne movante siajn orajn flugilojn.

"Kia belega birdo !" diris nia aglo al siaj najbaroj. "Kio ĝi estas?"

"Estas Aglo, la reĝo de birdoj !" klukdiris iu najbarino. "Sed tion forgesu. Aglo neniam vi estos !"

Do tion la aglo neniam plu pensis.

Kaj ĝi mortis, kredante esti korta birdo.

Tradukis Katrino