Uzantaj blogoj
Estis iam maljunulo sidanta ĉe la enirejo de Azia urbo. Iu junulo alproksimiĝis al li, kaj diris :
« Mi neniam venis ĉi tien. Kiaj estas ĉi-tieaj homoj?
Per demando la maljunulo respondis :
- Kiaj estis homoj en la urbo, de kie vi venis?
- Egoistaj kaj malbonaj. Cetere estas la kialo, pro kio mi estis tre ĝoja foriri de tiu urbo, diris la junulo.
La maljunulo tiam respondis :
- Ĉi tie samajn homojn vi trovos. »
Iomete poste, alia junulo alproksimiĝis al la maljunulo, kaj tute same kiel la unua junulo demandis :
« Mi ĵus alvenis en la regionon. Kiaj estas homoj, kiuj loĝas en ĉi tiu urbo?
La maljunulo denove per demando respondis :
- Diru, junulo, kiaj estis homoj en la urbo, el kiu vi foriris?
- Tie ili estis afablaj, bonkoraj kaj honestaj, el ili mi havis bonajn amikojn. Forlasi la urbon estis por mi tre malfacile.
- Ĉi tie samajn homojn vi renkontos. », respondis la maljunulo.
Komercisto, kiu trinkigis siajn kamelojn ne for, tute aŭdis la du interparolojn. Kaj tuj post la foriro de la dua junulo, al la maljunulo li riproĉe diris :
« Kial vi respondis tute same al la du demandoj de tiuj ambaŭ junuloj ?
- En la koro, ĉiu portas sian mondon. Kaj kiu malfermas sian koron, ŝanĝas ankaŭ sian rigardon sur aliuloj. », respondis la maljunulo.
Tradukis Katrino
Hodiaŭ, mi vizitis parton de la Muro de Hadriano, tre bela loko nomita Steel Rigg. La Romia Imperio konstruis la muron por defendi la imperio kontraŭ la Piktaj Triboj kiuj loĝis en la nuna Skotlando. Kompreneble, la loko estas nun kaj bela kaj interesa sed mi pensas ke en la antikvaj tempoj la vivo estis brutala kaj malagrabla. Ordinaraj popoloj ne profitis per la muro, sed la imperio, la estroj. En modernaj tempoj oni ofte vidas similajn aferojn: regantoj dividas popolojn por pli bone reĝi ilin. Nia mondo bezonas malpli da muroj kaj pli da pontoj.
(La Norda Maro, la strando el fajna sablo kaj la haveno de Dunkirko kun ĝia lumturmo / Mi fotis en Marto 2013)
En Novembro 2008, mi provis traduki
la famkonatan kanzonon de Jacques Brel "Le Plat Pays"...
Malfacila laboro... eĉ pretendema por komencinto kiel mi... Bonvolu pardoni miajn erarojn kaj mallertaĵojn...
Ĉar mi ne estas naturdotita poeto (nek sperta esperantisto), mi tradukis preskaŭ laŭvorte sen rimoj aŭ versfaradaj reguloj; mi tamen provis respekti la ritmon de tiu admirinda kanto...
Originala franca teksto :
Avec la mer du Nord pour dernier terrain vague
Et des vagues de dunes pour arrêter les vagues
Et de vagues rochers que les marées dépassent
Et qui ont à jamais le coeur à marée basse
Avec infiniment de brumes à venir
Avec le vent de l'est écoutez-le tenir
Le plat pays qui est le mien.
Avec des cathédrales pour uniques montagnes
Et de noirs clochers comme mâts de cocagne
Où des diables en pierre décrochent les nuages
Avec le fil des jours pour unique voyage
Et des chemins de pluie pour unique bonsoir
Avec le vent d'ouest écoutez-le vouloir
Le plat pays qui est le mien.
Avec un ciel si bas qu'un canal s'est perdu
Avec un ciel si bas qu'il fait l'humilité
Avec un ciel si gris qu'un canal s'est pendu
Avec un ciel si gris qu'il faut lui pardonner
Avec le vent du nord qui vient s'écarteler
Avec le vent du nord écoutez-le craquer
Le plat pays qui est le mien.
Avec de l'Italie qui descendrait l'Escaut
Avec Frida la Blonde quand elle devient Margot
Quand les fils de novembre nous reviennent en mai
Quand la plaine est fumante et tremble sous juillet
Quand le vent est au rire, quand le vent est au blé
Quand le vent est au sud écoutez-le chanter
Le plat pays qui est le mien...
---------------------
Mia traduko :
Kun la Norda Maro kiel lasta vakejo
Kaj ondoj de dunoj por haltigi la ondojn
Svagaj rokoj kiujn la tajdoj transpasas
Kiuj por ĉiam havas la koron je refluo
Kaj kun senfine venontaj brumoj
Kun la eosta vento aŭskultu ĝin elteni
La plata land', jen mia land'.
Kun katedraloj kiel solsolaj montoj
Nigraj sonorilturoj kiel siaj kukmastoj
Kie ŝtonaj diabloj dekroŝas la nubojn
Kun la tagfadeno kiel solsola vojaĝo
Kaj pluvaj vojoj kiel solsola "Bonan nokton!"
Kun la uesta vento aŭskultu ĝin volonti
La plata land', jen mia land'.
Kun tiom malalta ĉielo ke perdiĝis kanalo
Kun tiom malalta ĉielo ke ĝi faras humilecon
Kun tiom griza ĉielo ke pendiĝis kanalo
Kun tiom griza ĉielo ke necesas pardonon
Kun la norda vento kiu venas sin kvaronigi
Kun la norda vento aŭskultu ĝin kraki
La plata land', jen mia land'.
Kun iom da Italio kiu sobirus la Skeldon
Kun Blondinul' Frida kiam ŝi iĝas Margot
Kiam la novembraj filoj al ni revenas en majo
Kiam la ebenaĵo vaporas kaj tremblas sub julio
Kiam la vento estas je rido kiam la vento estas je trikito
Kiam la vento estas je sudo aŭskultu ĝin kanti
La plata land', jen mia land' ...
NB: Dankon al Paŭl Peeraerts, kiu tre amike helpis min "iom poluri" la famkonatan lastan verson de ĉiuj strofoj.
Kelkaj estas tre famaj: Fejsbuko, Tvitero... Aliaj estas malpli famaj.
Mi estas en Fejsbuko sed mi ne ŝatas ĝin; mi estas en Ipernity, kiun mi ŝatis, sed nun Ipernity trairas malklaran tempon; mi provis eĉ Vk (Vkontakte) kaj pluajn... kaj mi serĉas pli taŭgan lokon. Ĉu kunligo estos tia?
Kion mi serĉas en socia reto? Sendube la ŝancon renkonti aliajn esperantistojn. Ankaŭ la eblon paroli pri interesaj temoj. Ankaŭ lokon kie interŝanĝi verketojn, kie sciigi aŭ ekscii eventojn, kie interparoli esperante. Kaj mi ankaŭ alte taksas mian liberon kaj miajn rajtojn (mi volonte uzas licensojn kiel Creative Commons, sed mi ŝatas, kiam eblas, klare scii).
Aliaj homoj ŝatas sciigi al ĉiuj sian ĉiutagan vivon aŭ gardi siajn fotojn aŭ paroli pri politiko aŭ sano aŭ religio aŭ montri siajn vojaĝojn ktp. Ĉiu homo estas malsama.
Kaj vi? Kion vi serĉas en socia reto? Aŭ kion vi emas serĉi en tiu momento de via vivo?
Amike
Estis iam reĝo deziranta doni premion al artisto, kiu faros la plej belan pentraĵon pri la paco.
Ĉiuj pentraĵoj estis ekzamenataj de la reĝo, sed el ili nur du li amis, kaj inter tiuj du, li devis ankoraŭ elekti unu.
La unua bildo prezentis kvietan lagon. La lago estis perfekta spegulo de grandiozaj ĉirkaŭaj montoj. Super la montoj estis blua ĉielo kun kelkaj blankaj nuboj. Ĉiuj, kiuj vidis tiun pentraĵon, pensis, ke pacon la bildo perfekte esprimis.
Montojn ankaŭ la alia pentraĵo havis. Sed tiuj estis krutaj, rokaj, kaj la supro senarba. Super la montoj estis ŝtorma ĉielo kun pluvo kaj fulmoj, kaj apud staris ega akvofalo. Ĉio ĉi tute ne similis al la paco.
Sed, post atenta rigardo, la reĝo ekrimarkis malantaŭ la faloakvo arbeton kreskantan sur roko. En la arbeto, birdoj sukcesis konstrui sian neston. Kaj ĉi tie, meze de la tumulta akvokirlo estis sidanta birda panjo sur sia nesto... en plena kvieteco.
La reĝo elektis la duan pentraĵon, kaj klarigis : « La paco ne volas diri vivi en iu loko, kie neniaj bruoj aŭ malordoj ekzistas. Ne... La paco volas diri esti meze de ĉia ajn maltrankvileco, kaj ankaŭ esti daŭre en stato de sereneco en sia koro. »
Tradukis Katrino, 2016
de Sankta Marko 14: 17-26
Kaj kiam vesperiĝis, li venis kun la dek du. Kaj dum ili sidis kaj manĝis, Jesuo diris:Vere mi diras al vi, ke unu el vi perfidos min, unu, kiu manĝas kun mi. Kaj ili komencis malĝoji, kaj diri al li unu post la alia:Ĉu eble mi? Sed li diris al ili:Unu el la dek du, kiu trempas kun mi en la pladon. La Filo de homo iros, kiel estas skribite pri li; sed ve al tiu viro, de kiu la Filo de homo estos perfidita! Se tiu homo ne estus naskita, estus bone por li.
Kaj dum ili manĝis, li prenis panon, kaj, beninte, dispecigis ĝin kaj donis al ili, kaj diris:Prenu; ĉi tio estas mia korpo. Kaj li prenis kalikon, kaj, doninte dankon, li donis al ili; kaj ĉiuj trinkis el ĝi. Kaj li diris al ili:Ĉi tio estas mia sango de la interligo, kiu estas elverŝata por multaj. Vere mi diras al vi:Mi ne plu trinkos el la frukto de la vinberarbo, ĝis tiu tago, kiam mi trinkos ĝin novan en la regno de Dio.
Kaj kantinte himnon, ili foriris al la monto Olivarba.
Ĉi tiun tagon, Jesuo manĝis la Sanktan Manĝon kun lia disĉiploj. Li
lavis iliajn pedojn kaj li diris, "Ĉar mi donis al vi ekzemplon, por ke
vi ankaŭ faru tion, kion mi faris al vi." Dum ili manĝis, li prenis
panon, dispecigis ĝin, kaj donis al ili. Li diris, "Prenu; ĉi tio estas
mia korpo." Li prenis kalikon kaj li diris, "Ĉi tio estas mia sango kiu
estas elverŝata por multaj."
Ĉi tiun tagon, Judas Iskariota perfidis
Jesuon. En la loko nomata Getsemaneo, Jesuo preĝis. Oni arestis kaj
torturis lin. Petro malkonfesis, ke li konis lin. Ĉiuj la disĉiploj
forlasis lin.
Terura tago.
Tio okazas en vilaĝo, kiu vivadis ĝis antaŭ nelonge dank’al turismo, sed pro ekonomia krizo, en ĝi
nun turistoj ne plu ĉeestas.
Por vivteni, ĉiuj prunteprenas al ĉiuj.
Sed iun tagon, post
pluraj malfacilaj neenspezigaj monatoj, vojaĝanto fine alvenas en la vilaĝon, kaj
petas ĉambron en la hotelo, pagante ĝin per unu monbileto de 100 €.
La turisto estas ankoraŭ eniranta en sian ĉambron, kiam
la hotelisto jam ekkuras al viandisto, por enmanigi al li la ĵus-ricevitan
bileton, kies sumon li ŝuldas.
Tiam la buĉisto tuj kuras alporti tiun bankbileton
al kamparano, kiu lin viandproviantis.
Tuje la amoristino rapidas iri en la hotelon de la
komenco de la rakonto por pagi al la hotelisto ŝuldatan koston de la ĉambro jam
uzita de ŝi pro sia laboro.
Sed, ĝuste kiam ŝi demetas la bileton de 100 € sur la
tablon de la akceptejo, realvenas la turisto, kiu diras al la hotelisto, ke finfine
la ĉambro ne plaĉas al li kaj ne plu volas ĝin. Monbileton sian li reprenas,
kaj tuj eliras.
Estas tamen bona novaĵo : nenio estis elspezita,
nek enspezita, nek perdita, kaj nun en la vilaĝo plu neniu havas ŝuldon.
Ĉu tio estus rimedo por solvi tutmondan ekonomian krizon?
Aŭ ĉu nova afiŝo por la grupo « Enigmoj » : http://kunligo.com/groups/193 ? :-))
Tradukis Katrino, 2015
Tag Search
Tags
